Ken jij de campagne Get trained, save lives van de UEFA in samenwerking met de European Resuscitation Council (ERC) om mensen te motiveren een reanimatie cursus te volgen?
Het bijbehorende filmpje triggert mij enorm en ik zal je vertellen waarom.
Als klein meisje kreeg de buurman in de handbalkantine een hartstilstand. Het is bijna 40 jaar geleden maar het voelt als de dag van gisteren. Lijkwit ligt hij over de tafel en ik zie de paniek van de omstanders in de ogen.
En weet je wat mij nog het meeste bijstaat? De radio staat aan, er wordt vrolijke muziek gedraaid en de DJ maakt grapjes. Ik word daar als klein meisje zó boos om! Er ligt iemand dood te gaan en zij maken grapjes op de radio!? Ik voel nog altijd de boosheid van toen. Natuurlijk geheel onterecht maar dat moment is me altijd bijgebleven.
Gelukkig overleefde de buurman maar ik heb er als klein meisje wat slapeloze nachten aan overgehouden.
En dan, 24 juni 2001, nu 23 jaar geleden. Mijn moeder is jarig en we zitten met familie en vrienden in een vakantiehuis in Emmen om haar 65e verjaardag te vieren. Mijn vader heeft het weekend tot in de puntjes geregeld om mijn moeder te verrassen.
We hebben een heerlijk weekend samen: wandelen met de hond, uiteten, bowlen. Wij vieren feest en als het al laat wordt, besluit mijn vader naar bed te gaan. Op weg naar de slaapkamer zakt hij in elkaar: hartstilstand.
In paniek beginnen we te reanimeren en bellen 112. De ambulances komen snel maar het mag niet baten. Het reanimeren, de AED, zijn hartslag komt er niet door terug. Daar staan we dan met lege handen.
Hij wordt op bed gelegd in afwachting van de uitvaartondernemer. De ambulancebroeders wensen ons sterkte en vertrekken. Wij blijven achter met mijn overleden vader.
Wij zijn verslagen. Hoe kan dit gebeuren? Een paar uur daarvoor hebben we nog de grootste lol en lacht het leven ons en het pensioen van mijn ouders, toe.
Ik 26, hij 65 jaar oud. Geen voortekens, geen afscheid. Einde oefening. Wat een verdriet.
Deze 2 voorvallen of anders gezegd, traumatische ervaringen hebben mij gevormd.
Het heeft ervoor gezorgd dat ik lange tijd extra gefocust was op de mensen in mijn omgeving. Hoe was hun gelaatskleur? Wekten ze enige indruk dat ze onwel werden? En als ik maar enigszins het idee had dat het niet goed ging met iemand, kreeg ik een paniekaanval.
Sliepen we tijdens vakanties in een huisje of hotel? Ik deed geen oog dicht. Wellicht was hier ook iemand gestorven en opgebaard op het bed waarin ik nu lag?
Het heeft lang geduurd voordat ik zijn overlijden een plek kon geven en het trauma was geheeld. Maar het klopt wat ze zeggen; tijd heelt alle wonden.
Mijn moeders verjaardag zal altijd een dag met een lach en een traan blijven waarbij dierbare herinneringen worden gedeeld. Ze is op 24 juni 88 jaar geworden en hopelijk komen daar nog vele mooie jaren bij.
Eén ding is zeker: KLEUR HET LEVEN. Het kan zomaar voorbij zijn.
Liefs,
Lisette