Wat de kapper en Kleur het Leven met elkaar te maken hebben

Het is een warme zomer, eind jaren tachtig. Ik ben een jaar of veertien en zit bij de kapper. Het is druk in de salon, warm ook. De föhns blazen op volle toeren en mijn buurvrouw vertelt één of ander bloederig verhaal over: nou ja, ik zal je de details besparen.

Ik word misselijk van het verhaal naast mij. Dat ik een beelddenker ben helpt niet, zeg maar. Het is er ook zó warm. Ik kan niet weg en wat een kippenhok. Tot het moment dat stemmen vervagen en het zwart wordt voor mijn ogen: ik ben flauw gevallen. Bezorgde mensen staan om mij heen en mijn moeder wordt gebeld. Een angstzaadje is gepland.

Ik ben geschrokken van het voorval en besluit voorlopig maar niet meer naar de kapper te gaan. Het idee dat ik nog een keer flauwval en de bezorgde blikken in de ogen van de mensen; nee, dank je.

De tijd verstrijkt en mijn bos met krullen tieren weelderig, prima. Ik merk echter dat ik steeds vaker ook op andere plekken onrustig en angstig word. Bang om flauw te vallen of te moeten overgeven.

Op visite, de supermarkt, restaurant, bioscoop, theater, winkelstraten, in de auto. Het worden voor mij potentiële plekken om flauw te vallen. Toch probeer ik een zo normaal mogelijk leven te leiden en heb er het met niemand over. Ik schaam me. Wat zullen mensen wel niet van me denken als ze horen dat ik angstig ben om naar de kapper te gaan.

Het kost me bakken met energie maar zorgt ervoor dat ik mij redelijk normaal ontwikkel tot een volwassen vrouw met een eigen bedrijf, huisje, boompje, beestje. Iedereen blij, behalve ik.

Voor de buitenwereld ben ik de zorgeloze, leuke en enthousiaste meid. Er zijn periodes dat de paniek op de achtergrond is maar na wéér een heftige paniekaanval is de maat vol. Ik besluit naar de dokter te gaan. Ik ben uitgeput, ten einde raad, het moet maar eens klaar zijn.

Ik word doorverwezen naar een psycholoog maar voel me niet begrepen. Hij weet niet zo goed waar te moeten beginnen: het aanpakken van de angst voor paniekaanvallen of de sociale fobie, die ik ook in de loop der jaren heb ontwikkeld? Na een aantal sessies gooi ik de handdoek in de ring. Van medicatie wil ik niks weten. Dat is voor watjes, denk ik stoer en vooral naïef.

Het leven gaat met vallen en opstaan door en mijn zoektocht naar een oplossing voor mijn angst en paniekaanvallen ook. Na het lezen van veel boeken en het kijken van veel filmpjes, kom ik in 2015 in contact met Geert Verschaeve (www.angstoverwinnen.com). Er gaat een wereld voor me open. Wat een feest van herkenning als ik zijn verhalen lees. Hij heeft precies hetzelfde als ik. Het heeft zelfs een naam: agorafobie.

Met succes doorloop ik zijn angstprogramma. Ik leer dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn paniekaanvallen. Mijn negatieve gedachtes en de rampscenario’s in mijn hoofd zorgen ervoor dat ik een paniekaanval krijg. Niét de plek of de situatie waarin ik mij bevind. Had ik dit maar eerder geweten.

Na een aantal jaar komt de paniek tóch weer terug. De trigger: overgangsklachten met in mijn geval; hartkloppingen. Ik zoek weer hulp en maak een afspraak bij de cardioloog om hartproblemen uit te sluiten. Ik volg het programma van Geert opnieuw, nu als opfriscursus. Dat helpt. Ik kan de controle weer loslaten: wat er ook gebeurt, het is oké.

Als ik nu terugkijk op de worsteling van ruim 30 jaar leven met angst en paniekaanvallen, is het tóch ergens goed voor geweest. Het heeft ervoor gezorgd dat ‘Kleur het Leven | Overwin je paniek’ is ontstaan waardoor ik met succes andere mensen help bij het omgaan met angst en paniekaanvallen.

Benieuwd of ik ook iets voor jou kan betekenen? Lees mijn blogs of meld je aan voor het mini- programma, Kleur het Leven | overwin je paniek.

Wil je op de hoogte gehouden worden? Meld je hier aan voor de nieuwsbrief.

Liefs,
Lisette